U Izmiru
4-7. februar
Izmir nam se dopao od prve, što zbog pešačko-biciklističke staze koja prati skoro celu oblau duž zaliva, što zbog desetak luka iz kojih redovno saobraćaju feriboti, poput morskog metroa. Kako imamo vremena na pretek, muvamo se po centralnoj, po imenu Konak, koja je ujedno i istorijsko središte stare Smirne, obilazeći Sahat-kulu i džamiju, a potom i ulice zatvorene za saobraćaj, u kojima se prodaju isključivo garderoba i namernice. U njima neopisiva gužva, delom zbog toga što je vikend, delom zbog izuzetno toplog vremena, pa je teško oteti se utisku da je ceo Izmir izašao napolje.
Najpre zapažam veliko stilsko šarenilo, posebno na ženama, jer dok jedne nose tradicionalna odela poput dugih haljina i marama, druge su utegnute u mini-suknje ili uske pantalone i ni po čemu se ne razlikuju od devojaka i žena po Evropi. Potom moju pažnju privlače prodavci đevreka, kojih ima na svakom koraku, pa prodavci slatkiša koji šetaju okolo u šarenim nošnjama, te prodavačice cveća, u živopisnim šalvarama i bluzama sa cvetnim detaljima.
Kako nas ko primeti i prepozna da smo stranci, bezmalo nas vuče za 
rukave mameći nas u svoju radnju ili na svoj štand. Pa iako ni Brajan ni ja obično ne uživamo u gradskoj vrevi, ima nečeg neodoljivog u ovim zakrčenim ulicama i pomalo preglasnim ljudima, što nam dugo ne dopušta da krenemo.
U Izmiru, naš domaćin je Ozgur, momak u ranim ili srednjim tridesetim. Rođen je u Turskoj, rastao je i školovao se u Nemačkoj, živeo kojekude, a trenutno je nastanjen u Izmiru, dok ne nađe neki topliji grad u koji će se preseliti na duže. Budući da radi kao honorarni prevodilac za 
nemačko-tursko-engleski, a povremeno i francuski, Ozgur ima dosta vremena za putovanja. Upravo se vratio sa ture po Indiji i pun je utisaka, pa to prvo veče provodimo gledajući njegove fotografije.
Kuća u kojoj smo smešteni nalazi se na periferiji Izmira, a deli je sa Ćetenom i jednim studentom, koji je trenutno odsutan, pa mi koristimo njegovu sobu.
Uveče drugog dana dolaze Ozugurovi prijetelji sa folklora — Fatih i Pinar. Prvi je momak od davdeset pet godina, a drugo Turkinja u ranim tridesetim. Osim što su svi troje vični pesmi i igri, što nam i pokazuju na kraju večeri, kada Ozgur uzme u ruke ut, Fatih bubanj a Pinar zapleše, oni su i dobrovoljni učitelji turske dece, koju podučavaju svemu i svačemu: plesu, jezicima, raznim oblastima. Sa mnogo strasti govore o turskom sistemu obrazovanja smatarajući ga izuzetno lošim: izuzev Ozgura, oni sami su najbolji primer te tvrdnje budući da ne znaju skoro nijednu reč engleskog iako su ga učili u školi.
No, zato se odlično razumeju oko roštilja i raznih đakonija turske kuhinje. A poput gotovo svih Turaka koje smo sreli tokom ovih par dana, nutkaju nas, prinose nam i odnose sa takvom usrdnošću da bi nam sigurno bilo neprijatno kada nam sasvim jasno ne bi pokazivali koliko i sami uživaju u tome što smo mi zadovoljni. Kakvi ljudi! Što ih više upoznajem, sve mi je jasnije kako smo ih “trpeli” par stotina godina.
Sizleri tanımaktan gerçekten çok mutlu olduk,3 günde olsa renk kattınız hayatımıza..Ufkumuzu açtınız..Umarım yeniden görüşürüz.. İzmire yeniden geldiğinizde mutlaka bekleriz..Yolunuz hep açık ve şansınız bol olsun..(İngilizce yazmadım,bu mesajı Bryan eminim türkçeye çevirecektir.)Selamlar .
Thank you, Pinar! Bryan try the translate that but in the end we used a translator 🙂
şu anda resimlerinize bakıyorum ve size özeniyorum çok farklı ve eğlenceli bir hayatınız var sizeçok teşekkür sayenizde bizde o güzelikleri görmüş oluyoruz ve resimlerinizin devamını bekliyorm